Er komt schot in de zaak

Opluchting alom in Tholen Residence.
Zoals jullie weten zijn we in conflict met het UWV in verband met de WIA uitkering van Lex.
In het Nederlands gezegd denkt het UWV dat Lex 20 uur kan werken, en wij weten dat dat niet lukt.
Wij hebben daar bezwaar tegen gemaakt, maar dit bezwaar is afgewezen. De beschikking had beter in de privé kunnen staan onder het kopje "Wat dragen zij?", en is volgens ons door een modecriticus geschreven ipv een arbeids(on)deskundige. Er werd in de beschikking uitgebreid ingegaan op Lex' kledingkeuze, maar een heldere onderbouwing waarom het bezwaar was afgewezen ontbrak.
2 Weken geleden zaten we bij de arbeidsdeskundige, en deze had bedacht er nog maar een reïntegratietrajectje tegen aan te gooien.
Weer ruim 7000 euro over de balk gooien, terwijl Lex van dat geld 3 keer de opleiding kan volgen waar hij om gevraagd had.

Zo gingen wij dus eergisteren naar de reïntegratiecoach.
Best een aardige kerel. Begreep het allemaal best wel. Misschien nog beter dan wij zelf want bij alles waar wij mee aankwamen riep hij dat het teveel stress zou opleveren voor Lex. Daar kom je dus niet echt verder mee. De grote vraag is namelijk nog steeds wat Lex wél kan doen aan werk. Daar wist ie ook geen antwoord op. En tot die tijd wordt Lex ingedeeld bij een  hoe-moet-ik-ook-alweer-soliciteren-groepje en een oriëntatieklasje.
Verder kregen als advies mee dat Lex maar een een proefles autorijden moest aanvragen. Stel nou dat autorijden goed gaat, wie weet wat voor baan daar achter weg kan komen. Alhoewel taxichauffeur, pakketbezorger en busschauffeur uitgesloten waren volgens de beste man, omdat dit zeer stresseerende beroepen zijn. Blijft er dan nog iets over?
Tijdens het gesprek vroeg meneer of zij ook beroep aan wilden tekenen. We vertelden dat we voor vrijdag (vandaag) een afspraak hadden bij een advocaat omdat uit te gaan zoeken. Volgens hem had het niet zo heel veel zin omdat hij denkt dat Lex wel 20 uur kan werken, alleen niet op de plek waar hij nu zit.

Vol twijfels gingen we dus naar huis. Wel beroep, Geen beroep?
Moeilijk. Halen we ons niet onnodig veel stress op de hals met een beroepszaak? Zou het uberhaupt enig nut hebben?

Vanmorgen om 10.00 uur hadden we dan de afspraak met de advocaat. Mijnheer Dieters van Slinkman en de Graaf advocaten ( waarom hebben advocaten toch altijd van die dubieuze namen?) is gespecialiseerd in sociaal zekerheidsrecht en stond ons te woord.
Ik ken mijnheer Dieters al vanuit de politiek, en natuurlijk was ik best een beetje benauwd of dit wel zou gaan werken.
Het bleek goed uit te pakken.
Mijnheer Dieters begreep heel snel hoe het in elkaar zat, bekeek de beschikking grondig en begon wat vragen te stellen.
In de loop van het gesprek kwamen we er bijvoorbeeld achter dat de WIA van Lex tot juni 2012 duurt en dat het daarna uit is met de pret. Geen ww daarna, zoals wij dachten, maar een vervolguitkering vanuit de WIA in een belachelijk laag percentage. Uitkomen op een 400 euro per maand.
Oeps! Waarom heeft het UWV ons daar nooit iets over verteld? En wij riepen nog wel dat het niet op de hoogte van de uitkering ging, maar om de erkenning van de medische klachten, en de daaruit vloeiende urenvermindering.
Wat als we het advies van de reïntegratiecoach hadden opgevolgd en niet in beroep waren gegaan?

Het advies van Mijnheer Dieters was helder: Gezien onze situatie is het zo ongeveer van levensbelang dat we in beroep gaan.
En zo wordt er nu dus een beroepsprocedure gestart. Door "onze" advocaat.
We kunnen het met een gerust hart uit handen geven.  Een medisch specialist gaat al het mediche gebeuren in kaart brengen en het juridische gedeelte neemt Mijnheer Dieters in handen.

Wat een opluchting.
Na twee-en-half jaar klieren en keutelen komen we iemand tegen die het ons uit handen neemt.
Er komt eindelijk schot in de zaak!